”Zonder ijs graag!” Ik nam het glas van de barkeeper aan en bekeek het met mijn ‘kennersblik’. Ik draaide het glas rond met mijn hand, waardoor de vloeistof als in een centrifuge tegen de rand van het glas draaide en in cirkelvormige bewegingen begon te dansen. Ik rook eraan, de sterke geur prikte in mijn neus.
‘Zou ik het in één keer achterover slaan?’, dacht ik, ‘net als een shotje?’ ”Daar moet je aan nippen…”, hoorde ik de man nog zeggen, terwijl ik het glas in één teug achterover kiepte. Al snel voelde ik de warmte van het drankje door mijn slokdarm glijden. In mijn maag aangekomen schoten de vlammen omhoog, alsof ik een grote lepel wasabi naar binnen gewerkt had. Een schokgolf volgde met een kracht van 9 op de schaal van Richter. De wereld begon te tollen, ik vloog!
Bij binnenkomst in de kerk kregen wij een kaart met daarop een nummer, een zogeheten ‘veilingnummer’. Daarmee konden we die avond bieden op alles wat er geveild zou gaan worden. We werden met nummer en al op de foto gezet.
De kerk zat bomvol. De pastor wreef in zijn handen bij de aanblik van al dat publiek. De veilingmeesters stonden op het altaar en zorgden ervoor dat er goed tegen elkaar werd opgeboden. Onze vrienden stonden achterin de kerk bij de sta-tafels. Er werd koffie gedronken, bier en wijn ging daarnaast ook al in grote hoeveelheden over de bar. Op grote schermen kon je volgen wat er allemaal langs kwam. Zij die koopjes aanboden deden dat belangeloos, organiseerden bijvoorbeeld een etentje of een rondvaart, gingen auto’s wassen, boden schilderijen te koop aan en zo meer. Het geld wat daarmee werd binnengehaald kwam ten goede van de vereniging.
Dit oktoberweekend organiseerde de voetbalclub een veiling om geld in te zamelen voor het rolstoel-toegankelijke maken van haar kantine, net als de bouw van een dakterras. Diverse andere verenigingen deden ook mee met de veiling, elk met zijn eigen doel. Om de grote hoeveelheid bezoekers op te kunnen vangen had de kerk tenslotte haar deuren belangeloos opengezet.
Het bieden begon… De veilingmeester benoemde luid en duidelijk de cijfers die in de lucht werden gehouden. De bedragen schoten omhoog. Mijn man trok het nummer uit mijn handen en liep verder richting het altaar, ik was druk in gesprek. Met een grote glimlach om zijn mond kwam hij terug… we hebben ‘m! … naam kavel: Whisky proeverij in januari .
We zaten met zijn zessen aan een de keukentafel. Het was een sfeervol geheel, het licht was gedempt, de kaarsjes brandden, de flessen whisky stonden in een rij op ons te wachten. De gastheer en gastvrouw verwelkomden ons en legden uit wat de bedoeling was. Per whisky zou er een ander hapje geserveerd worden die de smaak van die whisky tot zijn recht bracht. Wat hadden ze de avond goed voorbereid. We begonnen met een whisky likeurtje, een Drambuie. Zelfs een whisky hater moest dit wel lekker vinden. De zoete smaak van honing, gecombineerd met de pittige smaak van whisky, doorkruist met kruiden. Een smaaksensatie met een heerlijke lange afdronk. Samen met de slagroomsoesjes en chocolade vormde het een smakelijk geheel. De eerste whisky was een Balvenie (Speyside, double wooded) van 12 jaar oud, 40%, daarna volgenden twee Highlands (Glenmorongie La Santa en een Ardmore traditional cast) beiden goed voor 46%, daarna een Franse whisky met een bijzonder verhaal, gevolgd door twee Islay’s (een Iaphroig Select en een Ardbaig Corryvreckan). De laatste was goed voor maar liefst 57,1 %. Op een wolk van whisky (lees alcohol) dreef ik langzaam de keuken uit, terug in de tijd, terug naar mijn eerste whisky.
Met zes man sterk op vakantie bij onze Schotse vrienden. Wat een gastvrijheid… bijna 15 jaar geleden nu maar nog altijd denk ik er met een glimlach aan terug. Schotten drinken bij elke gelegenheid whisky, of het nu om een trouwerij of rouwerij gaat, dag of nacht, dat maakt ze helemaal niets uit. Mwah, dat heeft best wel wat. Ik raakte geïnteresseerd, proefde het brouwsel en was meteen verkocht. Die vakantie heb ik steeds het gevoel gehad dat ik vleugels had, dat ik kon vliegen. Heuvels werden bergen, bergen ondoordringbare woeste hoogtes, sneeuwvlokjes lawines en alles was mooi, dansen op de bar, het gevoel dat de wereld van mij was, zelfs de mannen die een kilt droegen!
In Schotland heb ik mijn eerste shotje whisky gehad en dat had ik beter anders kunnen aanpakken. Whisky, je nipt het, niet als shotje drinken, so the drink will satisfy! And wee lassie, then you can fly!