Het verhaaltje hieronder heb ik geschreven vanuit het perspectief van mijn man. Benieuwd of hij me vanavond nog aankijkt… lol.
‘Luister lieverd, ik had een probleem. Maar… dat is nu opgelost. Maak je geen zorgen.’
Met grote en verbaasde ogen keek ze me aan en vroeg zich ongerust af waar ik het in hemelsnaam over had. Toch niet iets met iemand van haar familie? (dat denkt ze immers altijd als ik zeg dat ik iets wil vertellen). Was er een probleem dan?
Het leek alweer maanden geleden dat wij in de New York waren, maar feitelijk was er nog geen week voorbij. Die creditcard afschrift had me aardig wat zweetdruppels gekost. Eenmaal achter de rug zal ik haar maar vertellen wat er gebeurd is.
Een week daarvoor liepen we nog met z’n tweetjes in Manhattan. ‘Fietsen?’ herhaalde ze. ‘Hier? Hoe haal je het in je hoofd! Nee hoor, veel te gevaarlijk…’ Met ferme stappen liep ze verder over 6th Avenue.
Ik besloot het te laten rusten. Het was nog maar onze eerste dag hier, alles went weliswaar, maar elke stap die ik zette deed pijn aan mijn voetzolen. Verkeerde schoenen meegenomen. Sukkel! We liepen hand in hand, genietend van alles om ons heen, naar het noorden, naar Central Park. Met in haar jaszak een lijstje van attracties en bezienswaardigheden die we deze dagen wilden zien.
‘Kijk uit!’ Ik kon haar nog net bij haar schouders grijpen.
Geschrokken keek zij me aan. Ondanks de (witte) hand op het verkeerslicht –als teken dat wij mochten oversteken– had een taxi daar lak aan en reed pal voor ons over het zebrapad. Wij moesten dus nog een beetje wennen aan het hectische verkeer hier in Manhattan, al reden auto’s vaak stapvoets. Nu we wisten dat de zebrapaden vooral als wegdecoratie dienden, bewogen we wat meer met de flow New Yorkers mee. Die zijn overigens in staat om tegelijkertijd te lopen, koffie te drinken én te telefoneren.
We liepen kriskras door de stad, dronken en aten op gezellige, mooie en soms exclusieve plekken, al was alles hier exclusief… En dan bedoel ik de Hollywood prijzen die ze hier hanteerden… kop koffie 6 dollar, biertje 12, wijntje 16 en dan hebben we het alleen nog maar over de drankjes. Alles staat hier in December in het teken van kerst. Straten, winkels, pleinen, alles ademt een gezellige groenrode sfeer, en het feit dat het hier Manhattan is maakt het er niet goedkoper op. Niet zeuren hè! Dit doe je eens in je leven (toch?). Met taxi en metro zochten wij ’s avonds de weg terug naar ons hotel, waar we tot in de vroege uurtjes nog gingen stappen in de bar op de hoek.
Het was behoorlijk koud in NYC, de onoverdekte toeristenbussen waren voor ons daarom geen optie. Taxi’s reden te langzaam, en in de metro zag je te weinig van de stad, al was dat een stad op zich daar onder de grond. Dus gewapend met muts en handschoenen trokken we er weer wandelend op uit. Op een gegeven moment begon het warempel te krokkelen…!
Huh? Stelde zij nu voor om toch maar te gaan fietsen? Wandelen was immers ook goed uitkijken. Of zou ze haar voeten stiekem ook voelen?
Ik liet er geen gras over groeien en zag al snel een plek met van die groene citybikes. Fietsen die je een dag kunt huren, maar waarbij je elke dertig minuten van fiets moet wisselen. Doe je dat niet dan wordt er tot 18 dollar per uur extra in rekening gebracht en die teller blijft tikken tot de fiets weer in het rek staat.
De groene fietspaden werden duidelijk aangegeven langs de eenrichting avenues en straten. Ik voorop, verstand op nul, slalommend tussen de taxi’s, voetgangers en al het andere verkeer, omdat het fietspad soms geblokkeerd was door een geparkeerde auto. In korte tijd legden we een grote afstand af. Prachtig vond ik het. Soms achterom kijkend, ging ik niet te snel? Maar ik zag haar lachen en ze stak haar duim moedig omhoog. We sjeesden als volleerde yanks door New York. Het half uur was voorbij voor we het in de gaten hadden. We moesten onze fiets dus eerst weer snel in de stalling zetten, anders ging de kassa rinkelen… en dat bedrag kon flink oplopen. Pas zo’n tien minuten later zagen we een fietsenstalling waar plek was voor twee. Omdat het begon te schemeren besloten we het wat het fietsen betrof daarbij te laten en gingen te voet verder.
‘Een stuk goedkoper dan met de taxi’, zei ik nog opgewekt.
Tot ik terug was in Nederland en de afschrift van de creditcard zag. Er was maar liefst 149 dollar (!) van mijn creditcard afgeschreven vanwege het gebruik van de fietsen! Mijn hemel. Ik liet dat niet over mijn kant gaan en stuurde meteen een mailtje. Gelukkig kon ik aantonen dat ik mijn creditcard niet was kwijtgeraakt en dat we de fietsen hadden teruggezet, weliswaar na 40 minuten pas, maar toch. De man van de helpdesk kon alles terugvinden en de volgende dag was het teveel in rekening gebrachte bedrag teruggestort. Een van de fietsen was blijkbaar niet goed teruggeplaatst, al konden ze wel zien dat er een poging was gedaan.
Tsja…
Ik zie dat hij opgelucht is, dat zie ik aan zijn ogen. Hij lost meestal eerst zelf de troep op en komt er daarna pas bij mij mee op de proppen, om mij te ontzorgen. Mijn schatje! Fijne eigenschap. Voor mij dan.