‘Dan zie ik je straks rond twee uur in het Vondelpark, bij ’t Blauwe Theehuis. Ach, dat vind je wel, kan niet missen!’ Daarna hing ze op. Lotte klonk gehaast en opgewonden. Het had even geduurd en kostte wat overtuigingskracht, maar na wat tegenstribbelen had ik ingestemd. Ze moest me spreken!
Het was ruim een uur met de trein. In mijn rugzak had ik kleding en toiletspullen gestopt. Uit voorzorg, want gesprekken tussen ons konden zomaar uitlopen in twee dagen vriendinnenpraat. Onderweg sloeg ik het boek Huidpijn open van Saskia Noort. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar Lotte, vooral door de gelijkenis met het verhaal in het boek. Lotte’s relatie was op de klippen gelopen, net als die van Anne, de hoofdpersoon in Huidpijn. Lotte had een miskraam gehad, Anne had ook een kind gewild maar niet gekregen. Afijn, Lotte zat er helemaal doorheen. En ik was nu dus op weg naar Amsterdam om haar door haar crisis heen te sleuren.
Ze had een relatie gehad met Tim. Niet zomaar een relatie, Tim was namelijk niet alleen haar vriendje maar ook haar werkgever. Beetje bij beetje was Lotte zich anders gaan kleden en haar dialect verdween met de dag. De hond (ach, wat een schatje was dat) moest de deur uit. Tim hield namelijk niet van huisdieren. Ik was een van de weinige vriendinnen die nog contact met haar had. Op een dag, na een middag flink shoppen, besloot ik spontaan om haar op te zoeken. Ik wilde even gedag zeggen. Toen ze de deur opendeed had ze rood omrande ogen en gedroeg zich onrustig.
‘Ach’, zei ze, ‘die vervelende hooikoorts ook!’ Ik wist echter beter. We dronken samen thee op de veranda en het duurde niet lang voordat de doos tissues tevoorschijn kwam. Niet tegen hooikoorts, maar tegen de tranen. Lotte brak.
‘Het gaat niet meer.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, Tim en ik…’
Ze vertelde me alles, ze hield het niet meer vol, kon niet meer voldoen aan de eisen die Tim aan haar stelde. Niet dat ik daar rouwig om was, ik vond hem namelijk de grootste narcistische lul van Amsterdam. En daarbij had hij ook nog eens losse handjes! Kortom, ik maakte me zorgen om leuke Lotte.
Bij Amsterdam Centraal pakte ik de tram naar het Leidseplein. Daar kocht ik een doos handgemaakte chocolaatjes. Toen was het nog maar tien minuten lopen naar het Vondelpark. De zon scheen, het was een prachtige dag.
‘Hé… hier zit ik!’ Lotte zwaaide uitbundig en riep mijn naam. Ze had zich op een mooi plekje van het terras geïnstalleerd. Een omhelzing, drie kussen. Ze bestelde direct twee glazen rosé.
‘Wil je me helpen?’ Nog voordat ik kon vragen waarmee, opende ze haar MacBook. Ze was aan een nieuwe uitdaging toe, een nieuwe liefde. Maar … hoe werkt dat? Hoe doe je zoiets, op internet? Hoe moet je potverdorie digitaal verliefd worden?
‘Je moet me helpen! Ik moet een profiel aanmaken of zo. Wil jij dat voor mij doen?’
‘Ho ho, een profiel aanmaken? Waarom? Waarvoor?’
‘Nou, voor zo’n datingsite…’
‘Waarom een datingsite? Doe eens ff chill joh… Kijk eerst eens om je heen!’
Maar om Lotte een plezier te doen typte ik in op Google: vrijgezel zoekt partner. Het enorme aantal advertenties, hits en al wat er nog meer voorbij kwam maakte me duizelig. De datingwereld is blijkbaar booming business. Het inschrijfgeld liegt er trouwens niet om. Je kunt je weliswaar bij de meeste sites gratis inschrijven maar als je echt wat te melden hebt of meer wilt zien dan de standaard advertenties dan moet er gedokt worden. En grif ook! Bij sommige sites hoef je alleen maar een profiel aan te maken, maar bij de meeste dien je een ellenlange vragenlijsten in te vullen. Dan kun je ook nog allerlei filters instellen, of je een hoogopgeleide partner wil, hoe oud ‘ie moet wezen, welke opleiding of wat voor beroep je toekomstige partner moet hebben, kinderwens, uiterlijke voorwaarden, wil je actief of passief rondneuzen, moeten zij van de site voor jou zoeken naar een date? Het houdt niet op.
Voor mij is het gewoon één grote vleeskeuring. De keuze is reuze.
‘Ober… nog twee rosé graag!’
De eerste vierentwintig uur op de datingsite van onze keuze zijn standaard gratis. Mooi. Valt dat effe mee! Wij gaan gelijk aan de slag en nemen uitgebreid de tijd om rond te neuzen. De adder onder het gras is wel dat je als aspirant lid zelf geen berichten kan sturen. Lekker dan… Een of andere knappe gozer ziet blijkbaar dat Lotte aan het rondneuzen is en stuurt prompt een chatbericht. Yo, dat gaat snel! Reageren kunnen we echter niet voordat er geld overgemaakt wordt. Maar, stel je voor, straks is het een match? Nou, dan maar niet! Wij surfen lekker verder, en voordat we het in de gaten hebben zijn we geblokkeerd. Wat een kutsite!
Nog een rosé later…
… worden we lolliger maar ook steeds handiger. Nepprofieltje aangemaakt, onzin verkondigd. De rosé helpt daar goed bij. We proosten op de liefde!
‘Hoi! Mag ik bij jullie aanschuiven?’ Verschrikt kijken wij op. Voor ons staat een lange knul met bruine pretoogjes. Lotte en ik knikken eensgezind. Even later, met twee verse glazen rosé en een glas Heineken op tafel, lachen we wat af. Lotte straalt, ik zie een match en dus mogelijkheden en klap wijselijk de laptop dicht.
Ik moet nog een trein halen.