High five! De avond van de twee oudsten kon niet meer stuk.
‘Waar gaan jullie heen?’ vroeg de jongste.
‘De Lama’s, Back in Action!’ riepen ze lachend.

‘Daar wil ik eigenlijk ook heen.’
‘Wanneer?’
‘Over een paar weken.’
‘Oh…’
Grote teleurstelling.
Nu wilde zij álles weten! Had ze zitten dromen tijdens het eten? Had ze iets gemist? Behalve dan dat kijken naar de Lama’s op tv – of beter gezegd “beleven”- iets was dat haar zussen al vanaf het begin van het bestaan van het programma samen deden, vond zij het programma ook wel grappig. Haar zussen kenden iedere aflevering, elk detail. Scenes werden nagespeeld. Lachen, gieren, brullen.
Denk fan, denk Anna. Door het hele land reisde zij Ruben en zijn shows achterna. Kosten noch moeite werden gespaard; de Vest in Alkmaar met shows van de lama’s, Budget TV, de Little Friday Show of Professor Nicolai & Dr Beckand in Aalsmeer. Op schoolkamp met groep 8 werd in de woonboerderij een poster van Ruben op de muur gespijkerd. Ach, het was maar een fase, zei haar meester. Iedere keer als hij op televisie was maakte zij selfies met hem door naast de televisie te gaan zitten en op het juiste moment een plaatje te schieten. Ze liep springend en dansend door de kamer toen Ruben ging scheiden… (yeah… ze had nog een kans! Ruben was voor haar!).
De grote show stond over twee weken op het programma: De Lama’s Back in Action in de Ziggo Dome. Maar nu, nu wilde hun jongste zusje ook mee.
‘Nou, daar ben je dan lekker op tijd mee! Wij zitten al met zijn vieren op de eerste rij. Als jij nu nog een kaart weet te bemachtigen zit je écht niet naast ons maar ergens tussen vreemden in de zaal en op een plek waar niemand wil zitten.’

Teleurgesteld staarde zij naar haar onaangeroerde bord met eten. Plotsklaps verscheen er een flonkering in haar ogen en richtte ze zich tot mij. ‘Mam,’ zei ze bijna smekend en op een allerliefst toontje. Ik voelde de bui hangen. ‘Wil jíj dan samen met mij?’
Ach, natuurlijk, dat kon ik niet weigeren. Kaarten werden besteld. We konden nog twee plekjes krijgen, weliswaar ergens op de eerste ring, maar toch. Liever een slechte plek dan geen plek, was haar redenatie.
De grote dag brak aan. Ik met vier opgedofte meiden in de trein, zussen en vriendinnen. De jongste zou vanwege school in haar eentje met de trein vanuit Alkmaar naar Amsterdam komen. Wij zouden voor de Ziggo Dome op haar wachten.
Toen lichte paniek. Er bleken treinen uit te vallen vanaf Alkmaar. Zusje nummer drie kon daardoor pas een uur (!) na het begin van de show in Amsterdam bij de Ziggo Dome zijn. Oei… Mocht zij er dan nog wel in? Ik beloofde op haar te wachten. De anderen zouden alvast naar binnen gaan. Wat kon ik anders, als moeder?

Kort na de paniekigere sms’jes belde ze … ‘Mam, ik ben toch op tijd!’
‘Rijden de treinen weer dan?’
‘Nee, ik kan met iemand meerijden!’
Wat bleek: zij had een lift aangeboden gekregen van een onbekende man. Ze kon vanaf Heerhugowaard met hem meerijden naar Amsterdam. Want hij ging toevallig ook naar de Lama’s. Hij had even daarvoor wat meisjes voor hem in de coupé over de Lama’s horen praten en dacht dat hij vier meiden een lift zou kunnen geven. Ja, ja… zal wel!

Toch wel enigszins bezorgd hielden we gedurende de reis telefonisch contact.
‘Nou mam, maak je geen zorgen.’
‘Je kunt niet iedereen op zijn blauwe ogen vertrouwen’, zei ik nog.
Nog voordat de show was begonnen kwam zij glunderend aangelopen op het plein, met in haar kielzog die man. Hij stelde zich meteen voor. Het bleek best een aardige vent. We praatten wat over en weer, hij had ook kinderen en begreep daarom mijn zorgen wat betreft de lift aan mijn dochter. Wat wilde het geval? Hij zou ook naar de Lama’s, met wat collega’s. Maar een paar van hen hadden op het laatste moment moeten afzeggen. De trein gemist zeker, dacht ik nog. Bleken zij nota bene voor de NS te werken! En toen had hij dus ineens wat kaarten over. Geen gewone kaarten… nee, VIP-kaarten! Kaarten waar hij niks mee kon en daarom nu aan mij en onze jongste dochter gaf!

Voor mijn dochter kon de avond nu helemaal niet meer stuk. Een grijns op haar gezicht van oor tot oor. Van ergens hoog boven op de eerste ring in een keer naar VIP. Hoe gaaf was dat! De beste stoelen, goed zicht, exclusieve toegang tot een soort boulevard met de nodige eettentjes en barretjes en na afloop een heuse VIP lounge. Dat werd genieten! Met een blik van een blij ei keek zij van mij naar haar zussen en gaf mij een high-five. Hup, de rode loper op!