Ik merk dat ik me de laatste tijd door alles en iedereen laat afleiden. Neem nou die reclameblaadjes die op de mat vallen, die ik daarna doorblader alsof mijn leven ervan afhangt. Of wanneer ik zomaar ineens een onbedwingbare drang voel om de badkamer uit te soppen, of mijn sportspullen bij elkaar grijp en acuut naar de sportschool ren. En de godganse dag gaan mijn gedachten ook nog eens alle kanten op. Waar zal ik over schrijven? Weet ik er voldoende over of moet ik eerst nog iets lezen of uitzoeken? Broedtijd noem ik dat. Alleen deze keer lijkt er aan dat broeden geen einde te komen.
En het maalt maar door… Nog even met mijn moeder bellen, bijna dagelijkse kost. Intussen mijn agenda bijwerken met gemaakte afspraken. En daarbij ligt mijn mobieltje vast verankerd in mijn handpalm. Oeps. Even LinkedIn checken (ja, dat had ik gedacht, even snel … hahaha) waarna ik dan soms urenlang artikelen aan het lezen ben. Vooral stukken die gepost zijn door ene dokter Travis Bradberry. (die schrijft vaak over emotionele intelligentie, dat vind ik ontzettend boeiend… het feit dat ik zijn naam zonder haperen kan intikken zegt denk ik al genoeg). Dan de vaste routine: een rondje Facebook om te zien of er nog jarigen zijn die ik ‘moet’ feliciteren, langs alle nieuwtjes waar ik her en der een “like” uitdeel. Ook kijk ik naar het journaal op tv, bij gebrek aan krant (wij doen het sinds 1 januari zonder ochtendkrant – ik heb daar meer moeite mee dan mijn mannetje), waar alle ellende uit de wereld als een emmer stront over het scherm wordt gekieperd. Zelfs het weerbericht is killing. Al met al lijkt hierdoor geen enkel onderwerp waarover ik wil bloggen nog langer de moeite waard. Want ik heb het al gezien of gelezen en het is elders al uitgebreid besproken.
Heb ik misschien last van een schrijversblokkade? Laten we wel zijn, nu weer in Amerika, Las Vegas, de zoveelste aanslag. Ik word er ziek van. Hopen dat het een keer stopt, maar het houdt niet op! De rook van de ene aanslag is nog niet neergedaald of de volgende wordt alweer gepleegd. Moet ik daar dan over gaan bloggen? Of wil men juist een beetje afleiding, lezen over minder belangrijke dingen? Dat ik bijvoorbeeld tijdens het afgelopen plaatselijke Oktoberfest in mijn enthousiasme met-mijn-hoge-hakken-en-lange-rok van een bank viel en helaas niet bovenop maar onder een vriend terecht kwam. Dat ik vervolgens met een tand door mijn lip en een bloedende vinger de EHBO post bezocht? En daarna een half uur een gesprek had met de plaatselijke EHBO vrijwilliger over zijn dochter, de lokale slager en zijn sterrenbeeld?
Twijfels twijfels. Zelfs tijdens het typen van dit stuk laat ik me door van alles en nog wat afleiden. Ik luister naar de wind die om het huis giert … Ik hoor mokerslagen die door de buurt schallen, geluid van een schuurmachine, een boormachine, vanwege de renovatie van de fietsbrug die uiteen dreigt te vallen, een radio die boven al dat kabaal uitgalmt, geluid dat zich als een opkomende koppijn in mijn hoofd nestelt… Een dochter of zoon rent de trap op en af … En onderwijl stel ik een boodschappenlijstje op.
Is dit nou een writer’s block? Maar toch… Ik heb genoeg waarover ik kan schrijven, waarover ik wil bloggen. Alleen vraag ik mezelf de laatste tijd daarbij wel af of mijn stukjes de moeite van het lezen waard zijn. Verspilde energie? Of dat ik mijn tijd en energie in mijn boek moet steken? Uitstel, afstel? Zelfs Facebook zeurt en vraagt waar mijn volgende blog blijft omdat “mijn lezers” al een tijdje niets van mij gehoord hebben. Ha, lachen. In de zomervakantie kwam ik nog gemakkelijk onder die vraag uit, maar nu…
Ik besluit boodschappen te gaan doen. Dus, ik stel de blog maar weer even uit. Een half uur later sta ik met een kar vol boodschappen bij de kassa. De kassière herkent me en zegt: ‘Hoi! Wanneer komt je volgende blog?’ Ik bloos en hakkel. ‘Wat leuk dat je dat vraagt, dat stimuleert wel’, weet ik er uit te brengen. ‘Ik zit er best wel op te wachten, jouw stukjes zijn zo herkenbaar’, zegt ze.
Hoor ik dat goed? Kun je dat nog een keer zeggen? Eén van mijn dochters die mee is gegaan naar de supermarkt lacht naar me en zegt: ‘Zo mam, werk aan de winkel!’
Tja, ik geef het schoorvoetend toe, die superleukekannietmeerstuk opmerking van de kassière had ik even nodig. Ik ben om.
Voor mij – voorlopig – geen ingewikkelde politieke discussies of vraagstukken. Ik ga me niet vertillen aan te zware rotsblokken, maar houd me bij onderwerpen waar ik wat vanaf weet, huis-tuin-en-keuken onderwerpen, onderwerpen die de wereld niet veranderen maar misschien een glimlach op een gezicht toveren. Blogs waarbij je je kunt ontspannen, even los komen van al die nare dingen in die grote enge wereld.