Ik liep naar de rand van de hoge duikplank en keek naar beneden. Ik probeerde de plank onder mij te laten veren door mijn knieën te buigen en daarna te strekken. De plank gaf echter geen krimp, er zat geen beweging in. Ik was nog jong, niet al te zwaar en gewoon niet sterk genoeg.
Vroeger ging ik vaak naar het zwembad, minstens twee keer per week, ik vond het heerlijk om te zwemmen. Die middag zat ik op een gegeven moment met natte haren op de rand van het zwembad, mijn benen in het water. Mijn blik gericht op de hoge duikplank want daar gebeurde het.
Vol bewondering keek ik hoe de badmeester, een jonge vent, een sierlijke sprong voorbereidde. Eerst zette hij een aantal stappen tot het einde van de plank, daarna liep hij geconcentreerd terug, ademde een paar keer diep in en uit en voerde het ritueel nog een keer uit, maar nu versneld. Bij de laatste stap zette hij zich af en veerde een aantal keren op de rand van de duikplank tot hij hoog genoeg kwam om zich met een laatste krachtige sprong te katapulteren. Afgetraind lichaam, sterk en schijnbaar onverwoestbaar, brede grijns en blonde haren. Het maakte nooit uit wat voor oefening hij deed, hij was heer en meester op de duikplank en trouwens ook in het water. Het zag er altijd zo lekker soepel en simpel uit. De tijd leek stil te staan toen hij door de lucht vloog met een salto gevolgd door een zweefduik om tenslotte beheerst het water in te duiken … te glijden bijna. Er spatte nauwelijks water op
Hij was een soort voorbeeld voor mij, dat wat hij deed wilde ik ook kunnen. Ik kon mezelf prima redden in het water, met alle zwemdiploma’s op zak was ik best wel een waterratje. Kort daarna liep ik naar de steile trap, zette mijn voeten op de glibberige treden, klemde mijn handen vast aan de leuningen waaraan ik me omhoog trok en boven aangekomen stapte ik het platform op. Daar deed ik wat ik hem ook had zien doen, mat mijn passen met zorg, nam een aanloop en dook het water in. Appeltje-eitje. Maar, zó hoog opveren zoals hij dat lukte mij niet, dat lukte eigenlijk niemand. Wat ik wel kon was gestrekt op de duikplank liggen en rare fratsen laten zien. Dan haalde ik gekkigheid uit. Ik had mezelf op en onder de duikplank op die manier aardig onder controle. Met mijn handen draaide ik om mijn as over de plank heen en kwam er dan recht onder te hangen. Na wat heen en weer gezwaai liet ik de plank los en plonsde het water in. Best wel spannend vond ik dat.
Dus ik hang daar weer eens een keertje op zo´n meter of drie boven het water, begint een vriendin tegen mij te praten. Ik kon niet goed horen wat ze zei.
‘Wat zeg je?’
‘Stoer van je’, riep ze mij toe.
Ik glunderde maar was druk bezig met zwieren dus verloor door de afleiding de controle over de beweging die ik aan het maken was. Daardoor maakte mijn lichaam een beweging in de richting van de rand van het zwembad. De oplettende badmeester, die knaap van even hiervoor, stond vlakbij en zag het gebeuren. Hij bedacht zich geen moment, stapte naar voren en gaf mij, terwijl ik langs hem naar beneden viel, een snelle harde duw in mijn rug. Ik weet zelfs nu nog hoe ik rakelings langs de rand van het zwembad het water in kwakte. Normaal kwam ik daar niet eens in de buurt!
Onder water realiseerde ik me wat er gebeurd was. Domkop, zei een stem in mij. Uit schaamte durfde ik amper omhoog te komen. Eenmaal met mijn hoofd boven water proestte ik het uit en zwom vervolgens langzaam naar de kant. Met mijn hoofd naar beneden zag ik eerst zijn voeten, daarna zijn benen en uiteindelijk zijn bezorgde blik. Ik durfde hem amper recht aan te kijken.
‘Hup! Omhoog, die trap weer op’, commandeerde hij.
Oh nee. Dat durfde ik niet. Ik schudde mijn hoofd.
‘Je moet nu die plank meteen weer op, anders durf je straks nooit meer… Geloof mij maar.’
Met trillende armen en de schrik in mijn lijf klom ik op de kant maar deed alsnog wat me opgedragen werd. Ik trok mezelf met tegenzin de trap op naar boven, naar de duikplank.
‘Nu! Spring!’ hoorde ik een dwingende stem van beneden voordat ik me afzette en na luttele seconden het water in plonsde.
Tranen over mijn wangen… Als hij tijdens mijn ongelukkige val niet meteen gehandeld had was ik met mijn rug op de rand van het zwembad geklapt, met alle nare gevolgen van dien.
Jaren later, op rondreis door de Verenigde Staten, liet ik nogmaals mijn angst niet de overhand krijgen tijdens een bezoek aan pretpark Waterland in Florida.
‘I am going to take the one on the right, the steep one´, zei ik stoer tegen Nora, mijn Ierse metgezel. Mijn ogen wezen naar een kleurrijke maar beste wel scary glijbaan van een metertje of vijftig.
‘Are you sure?’
Wat had die badmeester ook alweer gezegd? Doen, anders durf je het nu niet en later nooit meer.
Dus even later stond ik een beetje mans te wezen, boven aan de glijbaan, echt een super hoge. Ik had heel veel treden omhoog moeten lopen om er te komen. Teruggaan was voor mij geen optie. Ik had namelijk een paar jaar eerder een wijze les geleerd van die badmeester.
Ik keek naar beneden. Dit was wel héél erg steil!
‘Only guys dare to go down that one!’ riep Nora.
Niet luisteren, stay focused, zei de stem deze keer.
En daar ging ik dan, het ging snel naar beneden, heel snel, té snel, zo bleek vijf seconden later. Aan het eind van de vrijwel loodrechte glijbaan vloog ik bijna de waterbak uit. Met m´n bikini topje om mijn nek, mijn broekje dat zich als een string tussen mijn benen had gewrongen en met heftige maagkrampen was ik op slag aan de diarree. Ik wilde het water uit, en vlug. Niemand leek naar mij te kijken. Met gekruiste benen ging ik meteen op zoek naar een toilet. Dat eens maar nooit meer!
Nou badmeester, die opkomende angst voor water en hoogtes heb je me helpen overwinnen … maar ik ben sindsdien wel wat voorzichtiger geworden.